تعادل شغل و سکونت مفهومی است که بعد از دهه ی 1980 در پی شدت گرفتن مشکلات ترافیکی، آلودگی، پایین آمدن کیفیت زندگی در شهرها و ارائه ی رویکردهایی مانند شهر سالم، توسعه پایدار، رشد هوشمند و ... برای کاهش و از بین بردن این مشکلات مطرح گردید. این مفهوم به دنبال کاهش طول سفر، استفاده از وسایل نقلیه و در نتیجه کاهش معضلات شهری و جلوگیری از اتلاف وقت و انرژی در شهرها می باشد. در شهرهای بزرگ ارتباط بین شاغلین و محل سکونت آنها تاثیر زیادی بر روی توسعه ی اقتصادی دارد، بنابراین این رویکرد با تعریف نسبت بهینه در پی نزدیک کردن شغل به سکونت مناطق تعریف شده ی شهری به حالت تعادل و در نتیجه کاهش مسافت محل کار شاغلین از محل سکونت آنها است. این پژوهش به دنبال تعریف و ارزیابی مفهوم و نسبت های شغل به سکونت، تطبیق آن با شرایط اجتماعی، اقتصاذی و فرهنگی ایران، تعریف نسبت بهینه ی شغل به سکونت و در نتیجه ارائه ی راه هایی برای برقراری این تعادل در شهرهای کشور می باشد. اصلی ترین بخش این رساله تعریف نسبت بهینه ی شغل به سکونت است که میتوان بر اساس آن برای همه ی شهرها طرحی در جهت افزایش این تعادل و در نتیجه حرکت به سوی اصول توسعه ی پایدار ارائه کرد. با توجه به این که شهر قزوین یکی از شهرهای رو به رشد و مهم کشور محسوب می شود لذا بررسی تعادل و ارائه ی راهکار های پیشنهادی بر روی آن صورت گرفته است تا بتوان با در نظر گرفتن این پیشنهادات تعادل شغل و سکونت و در نتیجه کاهش معضلات شهرهای رو به رشد را در آن شاهد بود.