ادب پارسی عرصه جلوه و ظهور قرآن کریم است. شاعران و نویسندگان پارسی زبان از قرآن کریم متأثرند و در آثار و تألیفات خود این تأثیر را برجای نهاده اند. اثرپذیری ادب پارسی از قرآن کریم بسیار گسترده و دارای انواع گوناگون است. رمز وجود آن همه حکایت و داستان در کتابهای آسمانی بویژه قرآن کریم این است که داستان تاثیر در ارشاد و اصلاح رفتار مردم دارد و فردوسی بدرستی توانسته است از این رموز داستانی قرآن در کتاب خود ( شاهنامه ) بهره مند شود . فردوسی بی هیچ شک و شبهه ای با قرآن مأنوس بوده است و آیات ژرف و دل انگیز این کتاب انسان ساز بر اعماق روح و اندیشه این شاعر توانا اثر نهاده است. هر کسی حتی با یک بار مطالعه شاهنامه در می یابد که سراینده این اثر بزرگ با تمام علوم و دانشهای روزگار خود آشنایی و تسلط داشته است. نویسندگان بزرگ ایران زمین به دلیل اینکه زندگی سرشار از باور آنان با قرآن عجین بوده است، شناخت علمی عمیقی با مفاهیم و بیان قرآن داشته اند، و بدلیل علاقه مندی به همزیستی با این کتاب بزرگ، همواره در ارائه کارهای هنری و علمی و فرهنگی خود تحت تاثیر قرآن، این کتاب بزرگ ادبی بوده اند، این رساله تلاش دارد، جنبه هایی از این تاثیر پذیری را در حد بضاعت خود ارائه نماید .