یکی از راه های کنترل تراوش و آب بندی پی سدها، احداث دیوار آب بند از جنس بتن پلاستیک با اختلاطی از مصالح سیمان-بنتونیت می باشد. نقش آببندی بستر پی سد و یا سازه های دیگر بایستی طوری باشد که بتن پلاستیک به عنوان المان بازدارنده، دارای نفوذپذیری کم و شکل پذیری زیاد باشد. با توجه به جنس مصالح تشکیل دهنده مصالح دیوار آببند و پی (خاک پیرامون دیوار آببند) که سختی های متفاوتی ایجاد نموده است در مراحل مختلف بارگذاری یک سازه ای مانند سد، دیوار آببند تنش زیادی از سازه فوقانی را متحمل می شود که در بیشتر موارد منجر به ایجاد ترک و درز در این مصالح می گردد. تشکیل این درزها باعث افزایش آبگذری و نفوذپذیری بتن پلاستیک نسبت به وضعیت بکر و سالم خود شده و ممکن است خطرات جبران ناپذیری داشته یاشد. این در حالی است که در مرحله طراحی، مشخصات فنی و طرح اختلاط بهینه بتن پلاستیک بر اساس نتایج آزماش نفوذپذیری نمونه سالم تعیین می شود که با مقدار آبگذری بتن پلاستیک در محل احداث شده در داخل زمین متفاوت بوده و در نتیجه، طراحی بر این اساس به ضرر ضریب اطمینان است. به همین دلیل در این تحقیق سعی خواهد شد تا با انجام آزمایش نفوذپذیری بر روی نمونه ترک خورده و مقایسه آن با نتایج آزمایش نمونه سالم، میزان افزایش آبگذری نمونه واقعی و ترک خورده در سطوح متفاوت بارگذاری بررسی شود.