در تحقیق حاضر، توانایی کاربردشناختی فراگیران ایرانی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی از طریق بررسی میزان مودب بودن در کنش گفتارهای پوزش خواستن، درخواست کردن و امتناع کردن مورد مطالعه قرار گرفته است. شرکت کنندگان عبارت بودند از 30 زبان آموز که به سه آزمون تکمیل گفتمان (dct) کنش گفتارهای مورد مطالعه پاسخ دادند. تمرکز این مطالعه روی قدرت نسبی (p) افراد بود. تعداد کل بیان های کنش های گفتار 540 عدد بود. دو سخنور بومی (از انگلستان) 387 عدد بیان، متشکل از 90 بیان پوزشی، 148 بیان درخواستی و 149 بیان امتناعی، از این تعداد را با توجه به مقیاس لایکرت ادبی سه درجه ای: 1) مودبانه، 2) حدودا" مودبانه و 3) نامودبانه ارزشیابی کردند. سپس این بیان ها از نظر کیفی و بر اساس میزان مودبانه بودن از نقطه نظر نظریه ی ادب براون و لوینسون (1987) مورد بررسی قرار گرفتند. ارزشیابی سخنوران بومی نشان داد که اغلب بیان ها (بیش از 50%) تنها "حدودا" مودبانه" بودند در حالیکه فقط یک چهارم "مودبانه" و یک چهارم دیگر "نامودبانه" ارزشیابی شده بودند. یافته ها نشان می داد که شرکت کنندگان مطالعه در تلاش برای مودب بودن از استراتژی های مثبت و منفی در تمام کنش های گفتار بهره گرقته اند. همچنین در خصوص نقش جنسیت، تحلیل های chi-square نشان داد که تفاوت های معناداری میان جنس مونث و مذکر در به کارگیری استراتژی های ادب در کنش های گفتاری پوزش خواستن و درخواست کردن وجود دارد اما چنین تفاوتی در امتناع وجود نداشت. این مطالعه نشان داد که در طریقه ی اجرای این کنش گفتارها توسط فراگیران ایرانی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی هم انطباق ها و هم تفاوت هایی با هنجارهای بومی داشتند. در پایان، مطالعه نشان داد که زبان آموزان ایرانی تنها تا حدودی، و نه کاملا"، دارای توانش جامعه شناختی زبانی بوده و در نتیجه نیازمند مداخله ی کاربردشناختی در آموزش زبان هستند.