پژوهش حاضر با هدف «ارائه مدلی جهت پیش بینی میزان احساس آزادی اعضای هیأت علمی در نقد آثار و اندیشه های علمی براساس خودکارآمدی و سرمایه اجتماعی آنان» انجام گرفت. پژوهش حاضر از بُعد هدف «کاربردی» و از بُعد چگونگی گردآوری داده ها و روش کار در زمره ی «تحقیقات توصیفی- همبستگی» قرار می گیرد. برای اجرای این طرح، نمونه ای متشکل از 243 عضو هیأت علمی با روش نمونه گیری سهمیه ایی از کل اعضای هیأت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان( 603 نفر) انتخاب و مورد سنجش قرار گرفت. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته چهاربخشی: 1) موقعیت های جمعیت شناختی(جنسیت، مرتبه علمی، سابقه تدریس، میزان آگاهی از قوانین دانشگاه و نوع دانشکده)، 2) احساس آزادی نقد، 3) باورهای خودکارآمدی و 4) سرمایه اجتماعی، استفاده گردید. روایی محتوایی این پرسشنامه 90 صدم و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ 84 صدم بدست آمد. تحلیل داده های پژوهش در سطح آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار 20 spss و مدل معادلات ساختاری (sem) با استفاده از amos18 انجام گرفت. با توجه به شاخص های برازش بدست آمده، مدل ارائه شده به خوبی با داده ها مطابقت دارد و توانسته رابطه بین متغیرها را به خوبی تبیین نماید. نتایج نشان داد که در میزان احساس آزادی نقد اعضای هیأت علمی بر حسب جنسیت، مرتبه علمی، سابقه تدریس و میزان آگاهی از قوانین و مقررات دانشگاه تفاوت معناداری وجود نداشت اما برحسب نوع دانشکده تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که سرمایه اجتماعی با ضریب رگرسیون استاندارد60 صدم وخودکارآمدی با ضریب رگرسیون استاندارد 34 صدم پیش بینی کننده ی میزان احساس آزادی نقد اعضای هیأت علمی می باشد. بنابراین پیشنهاد می گردد، مسئولین دانشگاه و آموزش عالی ساختار آموزشی را به گونه ای طراحی نمایند که باعث بالا بردن خودکارآمدی و سرمایه اجتماعی اساتید گردد تا احساس آزادی در آنها افزایش یابد.