پیشتر نشان داده شده است که پیش شرط سازی با هایپراکسی نورموباریک و همینطور مورفین به صورت مزمن موجب حفاظت قلب در مقابل صدمات ناشی از ایسکمی- جریان مجدد می شود. این مطالعه برای بررسی این فرضیه که اثر هم زمان دو پیش شرط ساز هایپراکسی و وابستگی به مورفین اثری بیش از هر کدام از پیش شرط ساز ها به تنهایی در قلب ایزوله موش صحرایی دارد انجام شد. حیوانات کنترل و وابسته به مورفین تحت اکسیژن 21% و یا بیشتر از 95% به مدت 180 دقیقه قرار گرفتند. سپس قلب حیوانات ایزوله شد و به صورت پس گرا به دستگاه لانگندورف متصل گردید در حالی که شریان کرونر قدامی چپ به مدت 30 دقیقه بسته و بعد از باز کردن آن به مدت 120 دقیقه جریان مجدد برقرار بود. پارامتر های عملکرد قلبی، سایز انفارکتوس، رهایش آنزیم های قلبی، و آریتمی های دوره ایسکمی و جریان مجدد اندازه گیری شد. پیش شرط سازی در گروه هایپراکسی+ وابسته موجب کاهش آنزیم های قلبی و همین طور بهبود پارامتر های عملکردی قلبی نسبت به هرکدام از گروه های هایپراکسی و یا وابسته به مورفین به طور معنی دار شد، ولی این تغییرات در مقایسه بین آریتمی های دوره ایسکمی و جریان مجدد در این گروه ها معنی دار نبود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که هایپراکسی+ مورفین مزمن می تواند موجب کاهش رهایش آنزیم های قلبی و بهبود هر یک از پارامترهای عملکرد قلبی نسبت به گروه های هایپراکسی و یا وابسته به مورفین به صورت تنها شود.