جایگاهی که قرآن در ادعیه دارد بیانگر جدا ناپذیری قرآن از عترت است، مطابقت سخنان معصوم و دعای ایشان با قرآن و ارتباط تنگاتنگی که میان کلام معصوم و قرآن برقرار است، نشان دهنده ی این است که سخنان معصوم و ادعیه ی ایشان همان منبع و منشأ وحیانی را دارد؛ استفاده ی بجا و مناسب از آیات و شیوه ی به کارگیری آن هنگام مناجات و دعا آن هم با فصاحت و بلاغت کامل کلام، مخاطب را جز به آیات قرآنی و هدایت الهی رهنمون نمی سازد. در پژوهش پیش رو نگارنده به بررسی مطابقت و همگامی کلام معصوم با قرآن پرداخته است که با بررسی کلی ادعیه، مفاهیم قرآنی و ارتباط عمیق میان دعا با قرآن را در می یابیم. در این راستا محوریت تحقیق را دعای یستشیر قرار داده، و اشارات و معارف قرآنی و ارتباط آن با قرآن را متذکر شده ایم. آموزش دین با توجه به تبیین و تفسیر آیات قرآن و گاهی تأویل برخی آیات متشابه، از ویژگی های ادعیه ی معصومین? است؛ که طبق این آیه ?وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاس ما نُزِّلَ إِلَیْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ?نحل/44. «و این قرآن را به سوی تو فرود آوردیم، تا برای مردم آنچه را به سوی ایشان نازل شده است توضیح دهی، و امید است که آنان بیندیشند.» در واقع همان نقشی را که قرآن از او می خواهد، ایفا می کند که قسمی از آن در ادعیه مشاهده می شود. استشهاد و استناد معصوم به آیات قرآن در دعا و حدیث، (مبنای سخن معصوم) بر اساس کلام الهی است. ارتباط عبارات دعا و چیدمان صحیح و مناسب آنها درکنار هم، که این شباهت و نزدیکی دعا به قرآن، پیوند عمیق کلام معصوم به کلام الله را می رساند. ادعیه ی معصومین?، آموزه های دین، از جمله اخلاق و احکام را بر اساس آیات قرآن بیان می کنند. با آمدن آیات قرآن در ادعیه، معصوم بیان می کند که در هنگام دعا هم ذکر ما قرآن است و آن را فراموش نمی کنیم یا لحظه ای از آن دور نمی شویم و کلام خدا، کلام حق است و سخن ما از او اقتباس شده است و منشأ الهی دارد، بنابراین هیچ گاه قرآن از ما جدا نیست. کلید واژگان: دعا، قرآن، معصومین?، دعای معصوم، دعای یستشیر