در سال 1330 شمسی، شاعر و هنرمندی در عرصه ادبیات معاصر ایران ظهور کرد که با انتشار نخستین شعر خود، پایه های ادبیات سنّتی را به لرزه درآورد. نام و آوازه او با نخستین شعرش با عنوان «کبود» در همه جا پیچید. او کسی نبود جز شاعر جیغ بنفش، هوشنگ ایرانی. اصطلاح جیغ بنفش و نوآوری های بکر ایرانی در این شعر، تمسخر و اعتراض طرفداران شعر سنّتی و نوپردازان نیمایی را در پی داشت. بسیاری از صاحب نظران، در پیشرو بودن نیما در پی افکندن طرحی نو در شعر فارسی، نظر یکسانی دارند، امّا کمتر کسی به پدر شعر سوررئال و عرفان نو فارسی، هوشنگ ایرانی ، آنچنان که باید، توجه کرده و از راهی که گشود و بنیانی که در شعر معاصر پی ریزی کرد، داد سخن رانده است