پژوهش حاضر اثر درماندگی مالی بر ساختار سرمایه و نیز شیوه های تامین مالی را در شرکت های درمانده و غیر درمانده مورد بررسی قرار داده است، به این منظور در فرضیه اول تحقیق اثر درماندگی مالی بر ساختار سرمایه مورد آزمون قرار گرفته است و در فرضیه دوم و سوم تفاوت بین میزان استقراض از سیستم بانکی و میزان انتشار سهام در دو گروه شرکت های درمانده و غیر درمانده بررسی شده است. برای این منظور، جامعه آماری تحقیق شامل، شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سالهای 1388 تا 1392 می باشد. در این تحقیق، نمونه گیری با استفاده از روش حذفی سیستماتیک انجام شده است، که در نهایت تعداد 102 شرکت بعنوان نمونه انتخاب گردید. برای انجام این تحقیق از روش رگرسیون چند متغیره و با استفاده از داده های پنلی و نیز از آزمون برابری میانگین ها (آزمون من ویتنی) به بررسی فرضیات تحقیق پرداخته شده است. نتایج آزمون رگرسیون خطی چند متغیره در خصوص فرضیه اول نشان داد که در سطح اطمینان 95% رابطه معناداری بین درماندگی مالی و ساختار سرمایه وجود دارد. مقایسه میزان استقراض و میزان انتشار سهام در شرکت های درمانده و غیر درمانده که در فرضیه های دوم و سوم با کمک آزمون برابری میانگین ها انجام شد، نشان داد که تفاوت معناداری بین میزان استقراض بانکی در شرکت های درمانده و غیر درمانده وجود دارد به گونه ای که میانگین استقراض بانکی در شرکت های درمانده حدود 40% و در شرکت های غیر درمانده حدود 35% می باشد، بنابراین فرضیه دوم تحقیق تایید می گردد. اما تفاوت معناداری بین میزان انتشار سهام در دو گروه درمانده و غیر درمانده مشاهده نگردید، بنابراین فرضیه سوم تحقیق تایید نمی گردد.