در سیاستگذاری و برنامه ریزی توسعه ملی، آموزش عالی همواره بعنوان مهم ترین و سازنده ترین نهاد اجتماعی تلقی می شود. موسسات آموزش کشاورزی باید توانمندی دانش آموختگان را بالا ببرند تا آنها قادر باشند با عدم قطعیت، موقعیت های پیچیده و نامعین و هنجارها، ارزش ها و علایق متضاد یا حداقل متنوع و گوناگون برخورد مناسب نمایند. هدف این تحقیق بررسی اثر آموزش عالی بر توانمندسازی و نقش اجتماعی دانش آموختگان بخش کشاورزی است که به صورت مطالعه موردی از اعضای سازمان نظام مهندسی کشاورزی استان اصفهان مورد بررسی قرار گرفت. تعداد نمونه گیری تعداد 280 نفر تعیین شد که این تعداد نمونه ها از هشت رشته آبیاری، باغبانی، خاک شناسی، زراعت، صنایع غذایی، علوم دامی، گیاه پزشکی و ماشین های کشاورزی انتخاب گردیدند. ابزار اصلی تحقیق پرسشنامه ای بوده که از سه بخش تخصصی، عمومی، و مدیریتی تشکیل شده بود و میزان نیاز آموزشی و توانمندی دانش آموختگان را ارزیابی می کرد. همچنین تاثیر دروس نظری دانشگاه، دروس عملی دانشگاه، آموزش های غیر رسمی، تجربه کاری، و مطالعات شخصی بر توانمندی دانش آموختگان مورد بررسی قرار گرفت. روایی پرسشنامه با استفاده از نظرات اساتید متخصص و پایایی آن با استفاده از روش آلفای کرونباخ(98/0) مشخص شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که دانش آموختگان توانمندی بعد تخصصی خود را در سطح زیاد ارزیابی کرده اند. ولی میزان توانمندی بعد عمومی و سازمانی را در حد کم مشخص شد. این نتایج نشان دهنده این است که آموزش عالی، توانمندی عمومی و سازمانی دانش-آموختگان را بهبود نداده است. دانش آموختگان میزان نیاز آموزشی خود را در ابعاد تخصصی، عمومی، و مدیریتی خود را در سطح زیادی ارزیابی نمودند. طبق نظر جامعه آماری پژوهش، اضافه کردن دروسی نظیر درس مدیریت نیروی انسانی، درس کارآفرینی و ایجاد اشتغال، درس حقوق و قوانین"حقوق اداری، کار..."، و درس اصول اقتصاد و مدیریت تولید از اهمیت بیشتری در ارتقاء توانمندی مدیریتی- سازمانی دانش آموختگان دارد. همچنین جامعه آماری مهمترین درس های عمومی که با آن نیاز دارند، درس های اطلاعات لازم برای برداشت محصولات، اطلاعات لازم برای داشت محصولات، شناخت و مبارزه با بیماری ها و آفات گیاهان، نگهداری و انبارداری محصولات کشاورزی، و فرآوری محصولات کشاورزی معرفی کردند. دروس نظری و عملی دانشگاه بیشترین تاثیر را بر توانمندی تخصصی دانش آموختگان داشتند. دروس نظری دانشگاه و تجربه کاری مهم ترین عوامل موثر بر توانمندی عمومی دانش آموختگان بودند و تجربه کاری و مطالعات شخصی بیشترین سهم را در افزایش توانایی مدیریتی دانش آموختگان داشتند. بین توانمندی دانش آموختگان فارغ-التحصیل دانشگاه دولتی و آزاد اختلافی وجود نداشت همچنین بین توانمندی دانش آموختگان زن و مرد اختلافی مشاهده نشد ولی نیاز تخصصی دانش آموختگان زن و مرد متفاوت بود.