یادگیری خودتنظیمی به عنوان یک عامل تاثیرگذار بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان در چند دهه اخیر مورد توجه روانشناسان قرار گرفته است. در این راستا رویکرد شناختی- اجتماعی بندورا زمینه ساز پژوهش های بسیاری بوده است. از این رو پژوهش حاضر با ارائه الگوی شناختی اجتماعی یادگیری خودتنظیمی انجام شد. این پژوهش از نظر نوع توصیفی و از لحاظ روش، همبستگی از نوع الگویابی علی می باشد.دانش آموزان سال اول دبیرستان مدارس دولتی شهر ارومیه(نواحی یک ودو) جامعه ی پژوهش را تشکیل می دهند. روش نمونه گیری«تصادفی چند مرحله ای» بود و برای تعیین حجم نمونه از جدول کرجسی و مورگان استفاده شد. تعداد 204 نفر پسر و 180 نفر دختر(n=384) به نسبت جامعه(10988=n)، در این پژوهش شرکت نمودند. از پرسشنامه های عاطفه مثبت، ادراک از جو مدرسه، خودکارآمدی تحصیلی، انتظارات پیامد، اهداف پیشرفت و یادگیری خودتنظیمی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. و داده ها با روش الگویابی معادلات ساختاری تحلیل گردید. نتایج حاکی از این بود که مدل یادگیری خودتنظیمی در جامعه پژوهش مدلی روا و معتبر است. مسیرهای علی ادراک از جو مدرسه، خودکارآمدی، انتظارات پیامد و اهداف پیشرفت به یادگیری خودتنظیم معنی دار بودند. بررسی ضرایب مسیر نشان می دهد که متغیر خودکارآمدی تحصیلی با لاترین اثر را بر یادگیری خودتنظیم دارا می باشد. بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که الگوی یادگیری خودتنظیم، تبیین مناسبی از تعیین کننده های شناختی اجتماعی برای یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان می باشد و می توان از آن برای ارتقائ سطح خودتنظیمی دانش آموزان در یادگیری، افزایش کیفیت یادگیری و عملکرد آن ها بهره گرفت.