از توانمندسازی به عنوان چالش مدیران در عصر حاضر یاد می شود که در نتیجه این چالش ها باید شرایط سازمان را به گونه ای مهیا کرد که در آن هر شخصی بتواند توانمندتر باشد. سازمان یک سیستم اجتماعی است و این سیستم متفاوت از سیستم های مکانیکی یا ارگانیکی می باشد. با بررسی ادبیات، دو نوع رویکرد به توانمندسازی وجود دارد: رویکرد اول یا «رویکرد مکانیکی» توانمندسازی را مترادف با تفویض قدرت تصمیم گیری به رده های پایین تر سازمان می داند، رویکرد دوم یا «رویکرد ارگانیکی» توانمندسازی را مفهومی چند وجهی می داند که برحسب ادراک کارکنان نسبت به نقش خویش در شغل و سازمان به عنوان فرآیند افزایش انگیزش درونی کارکنان در انجام وظایف محوله تعریف می کنند، برای اینکه کارکنان احساس توانمندی کنند، باید شرایط و بسترهای لازم در سازمان فراهم شود. بدین منظور در این پژوهش برخی از عوامل تأثیرگذار بر توانمندسازی در نظر گرفته شده (شامل امنیت شغلی، آموزش، رضایت شغلی و مشارکت شغلی) و به تعیین تاثیر آن با توانمندسازی پرداخته شده است.