ارزیابی ریسک اعتباری یکی از مسائل مهم و پرچالش در زمینه تحلیل های مالی به شمار می آید. از این طریق می توان از وارد آمدن خسارات کلان که پیامد تصمیمات نادرست واگذاری اعتبار(وام) به متقاضیان است، تا اندازه زیادی اجتناب کرد(یو و همکاران ، 2008). ازسوی دیگر، در صورت گرفتن تصمیمات صحیح در این زمینه، سود حاصل از وام های واگذار شده، بخشی از سهم درآمد این موسسات را تشکیل خواهد داد. تحقیقات نشان داده اند که با وجود سرویس های مختلفی که به تازگی توسط بانکها ارائه شده اند، واگذاری وام به مشتریان حقیقی و حقوقی هنوز هم به عنوان یکی از مهم ترین منابع درآمد برای بانکها و موسسات مالی محسوب می شود (میرطلایی و همکاران، 1391). بدیهی است که منابع بانکی کشور که بخش عمده آن از پس اندازهای مردم تشکیل شده است جزو سرمایه های ملی می باشند و هدایت صحیح آنها به سمت فعالیت های اقتصادی از طریق یک سیستم کارآمد تخصیص اعتباری در صنعت بانکداری کشور است. بانکها هنگامی می توانند این منابع خود را به صورت بهینه و کارآمد به مشتریان تخصیص دهند که از سیستم قابلی در ارزشگذاری مشتریان خود در هنگام اعطای تسهیلات برخوردار باشند( ادوارد و میشکین ، 1995).