پس از جنگ جهانی اول، در ایران و ترکیه رهبران نظامی (رضا شاه و آتاتورک) به قدرت رسیدند، حکومت های هر دو کشور در پی تأسیس نظمی نوین و مدرن بودند و در این راه اروپا و غرب را الگوی خود قرار دادند و چاره کار را در انجام سریع توسعه فراگیر به تقلید از غرب به عنوان تنها الگوی موجود دیدند. اما این دو کشور،که در همسایگی یکدیگرند و فرهنگی نسبتاً مشابه دارند، در زمینه توسعه اقتصادی تفاوت های چشمگیری با یکدیگر داشته اند. در این پژوهش با مطالعه ای تطبیقی-تاریخی، عملکرد نهادها و سازمان های ایران عصر پهلوی و ترکیه دوران آتاتورک مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که تمایز در وضعیت جامعه ی مدنی و سیاست های دولت در نحوه ی مواجهه با این نهادها تأثیری تعیین کننده در فرآیند توسعه ی دو کشور داشته است.