زمینه و هدف: اختلال در کنترل تعادل در هنگام فعالیت ورزشی می تواند احتمال آسیب را افزایش دهد. تمرینات ورزشی و فعالیت بدنی مناسب، نقش حیاتی در پیشگیری و کنترل دیابت نوع2 بازی کرده و همچنین از پیشرفت این بیماری نیز جلوگیری می کنند. از اینرو، هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر کوتاه مدت و حاد یک جلسه تمرین قدرتی و یا استقامتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع2 و مقایسه آن با افراد سالم (غیردیابتی) بود. روش کار: 11بیمار مبتلا به دیابت نوع2 و 11فرد سالم، داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند. هر دو گروه در دو جلسه ابتدایی، برنامه تمرین قدرتی و در دو جلسه بعدی، برنامه تمرین استقامتی دریافت کردند. افراد در جلسه اول قبل از شروع مداخله تحت ارزیابی تعادل ایستا (صفحه نیرو)، پویا (بایودکس) و عملکردی (ایستادن رومبرگ و تاندم) قرار گرفتند. همچنین بلافاصله پس از اتمام جلسه اول و سوم، ارزیابی تعادل ایستا و پس از اتمام جلسه دوم و چهارم، ارزیابی تعادل پویا و عملکردی مجدداً انجام شد. یافته ها: در ارزیابی اولیه، بیماران مبتلا به دیابت نوع2 نسبت به افراد سالم بطور معنی داری در تمامی شاخص های تعادل پویا و عملکردی (به جز ایستادن رومبرگ و ایستادن در وضعیت تاندم با پای مغلوب و چشم باز)، دچار اختلال بودند اما در پارامترهای تعادلی ایستا، اختلاف معنی داری مشاهده نشد. متعاقب اعمال تمرین، شاخص های ثبات قدامی-خلفی و شاخص ثبات کلی حاصل از بایودکس در گروه بیماران دیابتی افزایش معنی دار داشت. متغیرهای حاصل از صفحه نیرو به جز دامنه جابه جایی مرکز فشار در جهت داخلی-خارجی، افزایش معنی دار نشان دادند. زمان ایستادن تاندم کاهش معنی دار داشت. نتیجه گیری: اعمال یک جلسه تمرین قدرتی و یا استقامتی باعث اختلال حاد تعادل ایستا، پویا و عملکردی هم در افراد مسن و هم در بیماران مبتلا به دیابت نوع2 شد که این اختلال در بیماران دیابتی بیشتر از افراد سالم بود. بنابراین به نظر می رسد که این بیماران در مقایسه با افراد سالم در معرض خطر افتادن بیشتری بلافاصله پس از اتمام این تمرینات، قرار بگیرند.