در دنیای کنونی، هر روز شاهد تحولاتی در عرصه معاملات هستیم و هر روز بر دامنه ی اموال و عقود افزوده می شود. زمانی اموال را تنها شامل اشیاء می دانستند و برای اسناد تنها قابلیت اثبات قائل بودند اما امروزه برخی از این اسناد، از جمله اسناد تجاری به معنای خاص (برات، سفته و چک) از محدوده ابزار اثباتی خارج شده اند و وصف تجریدی و ارزش اعتباری کسب کرده اند و به دلیل همین اعتبار، می توان برای آن ها مالیت قائل شد.از طرفی این اسناد که قابلیت نقل و انتقال را دارا می باشند،معرّف وجود یک طلب پولی هستند که این طلب،در روابط اقتصادی کنونی ارزشی در دارایی طلبکار است که همانند سایر اموال مورد داد و ستد قرار می گیرد. دارنده سند تجاری نیز زمانی که مبادرت به انتقال سند در مقابل عوضی می نماید،در واقع طلب خود را به دیگری منتقل می کند و مالک عوضی می شود که در مقابل این انتقال دریافت می نماید.به همین دلیل آنچه که واقع می شود،عقد بیع و مصداقی از بیع دین است.همچنین آنچه که باعث می شود انتقال دهنده سند تجاری، بر خلاف انتقال دهنده طلب مدنی،مسئولیت پرداخت نیز داشته باشد به دلیل اعتباری است که برای این اسناد قائل می شوند تا دارنده بتواند به این ارزش و اعتبار اعتماد کند و با دعوای پرداخت وجه و تهاتر روبرو نشود.