در این پژوهش به منظور افزایش پایداری داروی انسولین، این پلیمر زیستی با الاستومر پلی اورتانی مغناطیسی مزدوج شد. برای سنتز نانوکامپوزیت پلی اورتان مغناطیسی پایه آبی از نانوذرات اکسید آهن استفاده شد که به منظور جلوگیری از تجمع و همچنین افزایش نیمه عمر ماندگاری نانوذرات در بدن، ابتدا با ترکیب دای پدال سیلان که حاصل ترکیب آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان و 3-گلیسیدوکسی پروپیل تری متوکسی سیلان می باشد، اصلاح شدند و سپس برای افزایش زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری ترکیب حاصل، طی فرآیند پلیمریزاسیون درجا با پلی اورتان پایه آبی تولید نانوکامپوزیت های پلی اورتانی مغناطیسی کردندکه گروه های nco- پیش پلیمر ترکیب فوق با هورمون انسولین، که پلیمری با توالی پپتیدی ویژه و گروه های nh2- در دسترس است پیوند اوره تشکیل می دهد. سنتز موفقیت آمیز این ترکیبات به وسیله ی طیف سنجی مادون قرمز، رزونانس مغناطیس هسته ای، تجزیه وزن سنج گرمایی، میکروسکوپ الکترونی روبشی و عبوری تایید شد. الاستومر پلی اورتانی مغناطیسی مزدوج با انسولین سنتز شد و جهت رهایش دارو در ph 8/6 و در شرایط برون تنی استفاده شد. نتایج آنالیز کروماتوگرافی مایع با فشار بالا، نشان می دهد که نانوکامپوزیت wpu/fe3o4 توانایی تشکیل پیوند کوالانسی با انسولین را به منظور افزایش پایداری اش دارند. این ترکیب پروفایل آهسته رهش را نشان داد.