حمزه نامه یکی از بلندترین قصه های بلند عامیان? فارسی است که سابق? آن به قرن هفتم هـ . باز می-گردد. این قصه به عنوان روایتی که متن آن جزء طومارهای پرطرفدار نقالان در سده های متمادی بوده است به صورت رو در رو در مقابل مخاطبان اجرا می شده، و به شکل شفاهی تا قرن دهم هـ حفظ شده و در عصر صفوی توسط کاتبان و نگارندگان مکتوب گردیده است. از اینرو این قصه از قابلیت های کلامی – زبانی فراوانی بهره مند است که گفتگو در آن جلو? ویژه ای دارد. نقال با تکیه بر سنت نقالی به عنوان هنری مخاطب محور با بهره گرفتن از شگردهای بیانی و تکنیک ها و استفاده از ظرفیت های زبانی و در موقعیت-های خاص با واداشتن شخصیت ها به گفتگو، سازه های روایت خود را پرداخته و انسجام هماهنگ و منطقی میان آن ها برقرار ساخته است و به این ترتیب چشم انداز وسیعی از صحنه ها و شخصیت ها را خلق کرده است که در این پژوهش به طور مفصل به آن پرداخته می شود.