دوری از مرکز، انزوای جغرافیایی که عموماُ مسأله ای جغرافیایی است و بیشتر از ساختار مناطق مرزی ناشی می شود به لحاظ اتخاذ سیاست های توسعه ای و برنامه های غیرآمایشی پیامدهای نامطلوبی را برای این مناطق به همراه دارد که مهم ترین آن محرومیت شدید و حاشیه ای بودن این مناطق و قرار نگرفتن آنها در مسیر امواج آمایشی توسعه کشور است. کشورهای مانند ایران که با مساحت گسترده و وسیع رو به رو هستند، این تفاوت ها وعدم تعادل های منطقه ای وفضایی بین مناطق مرکزی ومرزی مشهودترمی باشد. این عدم تعادل ها تاثیرات عمده ای در دو جهت برجای گذاشته است:یکی حرکت توسعه را با کندی مواجه ساخته ودر مرحله بعد نیز به گسترش ناامنی در مناطق مرزی منجر شده وکل نظام توسعه، امنیت ومدیریت این مناطق