معماری آثار و ابنیه تاریخی ایران یکی از مهم ترین موضوعات مهم و قابل توجه برای سیاحان عصر صفوی بوده است. سیاحانی که با سفر به ایران و ارائه توصیفات خود موفق شده اند گنجینه های هنری و تاریخی باارزشی از خود برجای گذارند. امروزه بامطالعه این سفرنامه ها می توان به اطلاعات بسیاری در رابطه با وضعیت شهرهای ایران و ابنیه آن ها دست یافت که کمتر در منابع تاریخی آن دوره به چشم می خورد. سیاحان در سفرنامه های خود در این دوره تا حد زیادی موفق شده اند تصویر نسبتاً واقع گرایانه ای از این آثار و ابنیه بر اساس پیشه، هدف و مدت اقامت شان ارائه دهند. نکته قابل توجه این است که در میان توصیفات متفاوت و مشابه سیاحان از آثار و ابینه موجود در شهرهای ایران بیشترین توجه به اصفهان و سپس شهر قم است و بیشتر توصیفات آن ها در درجه نخست مربوط به کاخ های سلطنتی، کاروانسراها، مقابر، مساجد، پل ها و بازارها بوده است، درحالی که کمترین توصیف در سفرنامه ها مربوط به مدارس است. کلیدواژه ها: معماری (باغ، کاخ، کاروانسرا، مقبره، مسجد، پل، بازار)، سفرنامه های اروپایی، عصر صفوی

امویان اندلس از سال 138 تا 422 ق با فراز و فرود براندلس فرمان راندند. آنان که از یک سو با خلافت عباسی و از دیگر سو با خلافت فاطمی در تضاد و تقابل بودند، برای ماندگاری در صحنه سیاسی و تداوم اقتدار خود از تمامی ابزارهای سیاسی، مذهبی و فرهنگی از جمله استفاده از جایگاه فقهای مالکی در تثبیت و مشروعیت بخشی به حکومت خود بهره می بردند .