با توجه به میزان آسیبهای وارده بر دیوارهای حائل ساحلی در مناطقی که روانگرایی رخ داده است در این رساله تاثیر لایه مستعد روانگرایی در دو موقعیت حساس در رفتار لرزه ای دیوارهای سپری مهار شده مورد بررسی قرار گرفته است. هدف اصلی این بررسی شناسایی مکانیسم گسیختگی در شرایطی است که لایه روانگرا بخش مدفون دیوار را در برگرفته یا در پایین ترین بخش خاکریز واقع شده باشد. براساس مطالعه آزمایشگاهی نمونه های کوچک با استفاده از میز لرزه و بررسی عددی با استفاده از مدل رفتاری توهاتا-یایی توسط نرم افزار diana، در صورت قرارگیری لایه مستعد روانگرایی در منطقه پای دیوار، بروز گسیختگی در بخش مدفون بسیار محتمل می باشد. در این نوع گسیختگی با اعمال چند سیکل لرزه، جابجایی پای دیوار از جابجایی تاج آن پیش افتاده و گسیختگی وسیعی به شکل دررفتگی پای دیوار ایجاد می گردد. علت اصلی این رفتار، از بین رفتن لنگر مقاوم پای دیوار به علت فشار جانبی بخش مدفون تشخیص داده شد. منطقه جلوی ریشه دیوار در سمت دریا به علت تنش موثر کوچکتر، به شدت مستعد بروز روانگرایی می باشد. همچنین تاثیر دامنه و فرکانس حرکت ورودی بر مد گسیختگی، الگوی تغییرات اضافه فشار آب حفره ای، لنگر خمشی دیوار، نیروی مهاری و میزان جابجاییهای دیوار بررسی شده است. تاثیر بهسازی مناطق مختلف و اثر طول بهسازی به طریق آزمایشگاهی و عددی بررسی شده و منطقه بهینه بهسازی به روش تراکم عمیق، همچنین طول موثر بهسازی تعیین شده است. بر اساس این نتایج، با توجه به امکان تغییر مد گسیختگی و کاهش قابل توجه جابجاییها، انجام عملیات تراکم عمیق در منطقه و طول مناسب، تاثیر چشمگیری در اصلاح رفتار مجموعه خواهد داشت. در بخش دیگر رساله، رفتار لرزه ای دیوار سپری مهارشده در صورتی که لایه روانگرا در بخش پایینی خاکریز قرار داشته باشد بطور عددی مطالعه شده است. اثر شدت و فرکانس حرکت ورودی در مد گسیختگی، تغییرات فشار آب حفره ای، لنگر خمشی دیوار، نیروی مهاری و جابجایی های مجموعه در این وضعیت نیز بررسی شده است. در این شرایط گسیختگی از نوع گسیختگی مهار/ دیوار می باشد. به علت اثر افزایشی دانسیته خاک بر لنگر خمشی وارد بر دیوار، عملیات تراکم روش مناسبی برای بهسازی چنین دیوارهایی تشخیص داده نشد.