اسلام و اومانیسم هردو ادعا می کنند که مقام و منزلت انسان را ارج نهاده و به او کرامت و آزادی می بخشند. در اسلام انسان دارای منزلت و کرامت ذاتی بالایی است و ملاک ارزشمندی بندگی خداست؛ افزایش کرامت اکتسابی با شکوفایی قابلیت ها و استعدادهای بالقوه از طریق عبودیت خداوند و غلبه بر هوای نفس حاصل می شود و برعکس. در مکتب اومانیسم نقش خالق از هستی حذف و انسان بجای او می نشیند. خواسته های انسان ارزشمند شده و ارزش اکتسابی برایش محسوب و به آن توصیه می شود! اومانیسم با اتکا به عقل بدون وحی، نادیده انگاشتن مبدأ و معاد، و محور گرفتن نفس انسان، شناخت کاملی از او بدست نمی دهد و انسان با استعدادهای عظیم را در دنیای ماده و طبیعت محدود ساخته، از منزلت و کرامت او می کاهد.