توانایی نوشتن زبان دوم را می توان در چارچوب توانایی زبان ارتباطی (cla) به عنوان یک ترکیب خاص از توانایی زبان و ویژگی های تمرین تعریف کرد، به عبارتی دیگر، توانایی یادگیری مورد نیاز در عملکرد یک کار در یک بافت زبانی مانند مقاله نویسی می باشد. حال این سوال برای مدرسین زبان وجود دارد که چگونه به انشاء دانش آموزان پاسخ دهند: با رویکردی به کل متن یا با توجه به جزییات متن. این پایان نامه تأثیر بازخورد کلی نگر و جزیی گرا به انشاء نویسی در کلاس های آماده سازی آزمون آیلتس را مورد تحقیق قرار می دهد. همچنین نتایج این دو گونه بازخورد بر انشاء نویسی را با یکدیگر مقایسه نموده و تلاش می کند تا ارتباط آن با سایر مهارت های زبان را مورد بررسی قرار دهد. نتایج نشان دهنده عدم وجود تفاوت معنادار بین عملکرد دو گروه در سه مهارت نوشتن، گوش کردن و صحبت کردن بود. اما تفاوت معناداری در عملکرد دو گروه در مهارت خواندن وجود داشت. در واقع، گروه جزیی نگر عملکرد بهتری را در مهارت خواندن نسبت به گروه کلی گرا از خود نشان دادند. با این وجود، محقق نمی توتند این ارتباط را صرفاً به نحوه تدریس و نوع بازخورد بکار گرفته شده در کلاس نسبت دهد. اما کشفیات تحقیق بصورت ضمنی حاکی از این است که بازخورد بر روی اجزاء زبان از قبیل گرامر و لغت ممکن است موجب عملکرد بهتر در مهارت خواندن در آزمون آیلتس شود. از این رو شاید بهره گیری از یک استاد واحد برای تدریس این دو مهارت به عملکرد بهتر در مهارت خواندن منجر شود.