گسترش روابط فرهنگی ایران و آلمان بین سال های 1311 تا 1320 شمسی به اوج خود رسید. آلمان فعالیت های خود را برای نفوذ بیشتر در ایران بعد از جنگ جهانی اول گسترش داد. با به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان و مطرح کردن برتری نژادی آریایی ها ، این موضوع نیز در ایران توسط افرادی مانند عبدالرحمان سیف آزاد طرح گردید . البته برتری نژادی که سیف آزاد از آن دفاع می کرد با آن چه که آلمانی ها در ذهن داشتند متفاوت بود و سیف آزاد برتری نژادی ایرانیان را به دوره ی ایران باستان گره زده بود . او با چاپ هفته نامه ی ایران باستان یگانگی نژادی ایرانیان با آلمانی ها را به صورت گسترده تبلیغ می نمود . آلمانی ها با مطرح کردن موضوع یگانگی نژادی و آرایی گرایی ، رضاشاه را که خود نیز دارای گرایش های نژادی و ناسیونالیست ایرانی بود ، از این طریق به برقراری روابط بیشتر با خود ترغیب کردند . روابط فرهنگی ایران و آلمان در این دوره در سه زمینه نمود بیشتری پیدا کرد. باستان شناسی و کشف آثار باستانی با محوریت ارنست هرتسفلد ،انتشار مجله ی ایران باستان در ایران به مدیر مسئولی عبدالرحمان سیف آزاد با حمایت آلمانی ها و با آغاز جنگ جهانی دوم با استفاده از رسانه ی تاثیر گذار آن دوران یعنی رادیو با نقش آفرینی بهرام شاهرخ از شاخص ترین برنامه های آلمانی ها برای نفوذ فرهنگی در ایران بود. فعالیت های تبلیغاتی آلمان در ایران و شیفتگی برخی از رجال سیاسی ایران نسبت به حکومت نازی ها در ایران آلمان موجب گردید تا به شیوه ی حزب نازی سازمانی به نام سازمان پرورش افکار در سال 1317 شمسی توسط دکتر متین دفتری تاسیس شود . کلمات کلیدی: ایران ، آلمان ، روابط فرهنگی ، سیف آزاد، آریایی گرایی