امروزه مطابق مسئولیت کارفرما، بیمارستان به عنوان کار فرمای پرستاری از نظر قانونی مسئول اعمال پرستار است. با توسعه نقش پرستاری به عنوان فردی که ارائه کننده خدمات بهداشتی و درمانی است، پرستاران در قبال اعمال خود مسئولیت بیشتری می یابند. مسئولیت مشترک یعنی جایی که پرستار و پزشک یا پرستار و بیمارستان هر دو مسئول شناخته می شوند بازتاب دقیق تری از وضعیت کنونی پرستار است. ارتقاء مسئولیت پرستار نشانگر افزایش شناختی است که از موقعیت حرفه ای او به عمل آمده است، بیمار و پرستار دارای حقوق و مسئولیتهایی هستند، کار برد زبان حقوق در دستور العمل پرستاری نه فقط نمایانگر حقوق بیماران است بلکه نشان می دهد پرستاران نیز به عنوان مدافعان بیماردارای حقوقی هستند، به پرستاران جهت ایفای نقش خود به عنوان مدافعان بیمار، حقوق و امتیازاتی نیز اعطاء شده است اما در صورتی که دستور های پزشکان از نظر پزشکی یا علمی منع اجرایی داشته باشد و این حقوق بر علیه آنان بکار می رود، پیشرفت حقوق بیماران و پرستاران نه فقط نشانگر شکل جدید روابط پزشک و پرستار است بلکه حاکی از این است که نیاز های آموزشی و حرفه ای مهمتری بر عهده پرستاران گذاشته شده است. هدف از سیاستها و خط مشی حرفه پرستاری در این است که رابطه بین بیماران، پرستاران، پزشکان و اعضاء سایر حرفه های مربوط به بهداشت و درمان را تسهیل کند و مشخصه آن فعالیت جمعی، احترام و تصمیم گیری مشترک است، با وجود این سیاستها مسئله نارضایتی، شکایت و دادخواهی بیماران از پزشکان، پرستاران و سایر کادر درمانی به علت تخلفات و خطاهای تشخیصی، درمانی و مراقبتی از مسائل مهم و مورد توجه جامعه امروزی می باشد.