یکی از موضوعات اساسی توسعه بهره برداری مناسب و منطقی استعدادها و ظرفیت های منابع انسانی است. به عبارت دیگر میزان بهره گیری منابع انسانی از فرصت های مناسب توسعه همواره به عنوان یکی از پارامترهای اساسی توسعه ی انسانی مطرح بوده و هست. فرصت هایی که می بایست زمینه ی مشارکت عادلانه همه اقشار جامعه را فراهم ساخته واز مزایای اجتماعی، اقتصادی آن بهره مند سازد. بر پایه ی این رویکرد، عنایت ویژه به موقعیت زنان به عنوان نیمی از منابع انسانی جامعه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ایفاء نقش های اجتماعی جدید موجب شده است تقسیم بندی سنتی نقش زنان در خانواده، سازمان کار و جامعه تغییر نماید. به موازات دسترسی بیشتر به منابع کمیاب دانش، ثروت، قدرت و منزلت، امکان تحرک اجتماعی زنان افزایش یافته است. ارتقاء سطح تحصیلات، ورود به عرصه کسب و کار و افزایش مشارکت اجتماعی از جمله تغییراتی است که بخش قابل ملاحظه ای از زنان ایرانی طی سال های اخیر تجربه کرده اند. این فرایند برای آنان فرصت ها و چالش های جدیدی به همراه آورده است. در پژهش حاضر از مدل t-test استفاده شده است. جامعه آماری شامل تمام کارکنان زن بخش خدمات شهر اصفهان که در سال 1391 مشغول به کار بوده اند و نمونه گیری به صورت خوشه ای چندمرحله ای و 302 نفر می باشد. نتایج این پژوهش نشان داد که در متغیرهای پایگاه اجتماعی(درآمد، تحصیلات، سمت شغلی) و نیز ساعات کاری، سن و وضعیت تأهل تفاوت معناداری بین زنان شاغل در بخش های دولتی و خصوصی وجود دارد. اما در متغیرهای تبعیض جنسیتی، نگرش جنسیتی، مشکلات خانوادگی، سلامت روانی و حمایت اجتماعی تفاوت معنی داری در بین زنان شاغل در بخش های دولتی و خصوصی وجود ندارد.