نام پژوهشگر: الناز خادم موخر
الناز خادم موخر مروارید قاسمی
بسیاری از شهرهای کشورمان از جمله اصفهان قدمتی قابل توجه دارند، و بخش¬های درونی شهر دارای ارزش تاریخی می¬باشند، اما رشد برون¬زای شهر و تزریق عملکردهای متعدد در بخش¬های مختلف شهر و نیز گسترش آن باعث گردید که این بافت¬ها به تدریج دچار مسائل و مشکلاتی شوند. در شهر اصفهان خوشبختانه اکثر این بافت¬ها هویت خود را حفظ کرده¬اند و هنوز مردم نسبت به این محلات حس تعلق دارند. اما امروزه شاهد به وجود آمدن محله¬هایی هستیم که غیر از تفاوت در اسمشان، هیچ ویژگی متمایز دیگری نسبت به هم ندارند. این سیر نادرست و حرکت¬های معیوب آن چنان وضعی را به وجود آورده است که در بافت¬های جدید شهری، ویژگی سنتی محله از بین رفته و ارزش¬هایی، همچون روابط همسایگی، آرامش و... همگی رنگ باخته و حتی در بعضی از موارد، اسم¬های جدید فاز، بلوک، شهرک،کوی و... جای اسم محله را به خود گرفته است (قاسمی و نگینی، 1389). موضوع دیگری که از اهمیت زیادی برخوردار است، میزان رضایت ساکنان از محیط زندگی خود است که برنامه¬ریزان همواره در پی بهینه کردن رابطه¬ی متقابل انسان و محیط در جهت مطلوبیت-بخشی به زندگی انسان هستند و اینکه ساکنان به حدی رضایت¬بخش از کیفیت زندگی دست یابند (شکویی، 1378: 156). بنابراین ما می¬خواهیم بررسی کنیم، مولفه¬های هویت¬بخش محله-های قدیم و هویت تاریخی آن¬ها چه میزان بر روی رضایت ساکنان از محیط زندگی¬شان تاثیر می¬گذارد و آیا می¬توان به یکسری اصول طراحی دست پیدا کرد که بتوان در بافت¬های میانی و جدید نیز به کار گرفته شود؟ بنابراین با توجه به نکات ذکر شده، تعیین میزان تاثیر هویت بافت-های سنتی محلی در رضایتمندی از محیط مورد بررسی قرار خواهد گرفت. بدین منظور محله علی قلی آقا به عنوان محله¬ای هویتمند و کوی ولیعصر به عنوان محله¬¬ای که در چندسال اخیر توسعه یافته است، برای نمونه موردی انتخاب گردید. در این پژوهش از روش کتابخانه¬ای، پیمایش و مصاحبه شخصی استفاده شده است و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارآماری spss انجام شده است.