این پایان نامه به بررسی یکی از روش های ارائه شده در زمینه تصمیم گیری طیفی در شبکه های رادیو شناختگر می پردازد. در این روش برای تخصیص طیف به کاربردهای زمان-واقعی، یک تصمیم گیری طیفی حداقل واریانس ارائه شده است تا تغییرات ظرفیت برای نرخ ارسالی کاربر را به حداقل برساند. در این پایان نامه دو روش برای بهبود نتایج ارائه شده است. در روش اول، پهنای باند هر کاربر، بیش از نرخ ارسالی کاربر در نظر گرفته می شود تا در زمانی که یکی از باندهای فرکانسی توسط کاربر اصلی اشغال می شود، با افزایش نرخ ارسالی روی باند های دیگر، مقداری از اتلاف داده در زمان جابجایی طیفی را کاهش دهد. روش دوم، برای تخصیص پهنای باند، از یک تابع برازندگی استفاده می کند، به این صورت که به هر باند فرکانسی یک معیار برازندگی براساس نرخ ورود کاربر اصلی اختصاص می دهد و از آن برای تخصیص باند فرکانسی استفاده می کند. این روش در مواقعی که تعداد کاربران در سیستم زیاد است و یا نرخ ورود کاربر اصلی بالاست، کارایی بهتری دارد. برای تخصیص باند فرکانسی به کاربردهای بهترین تلاش، روشی ارائه شده که ظرفیت کل سیستم را به حداکثر برساند. این الگوریتم روند کندی دارد و در دراز مدت، ظرفیت متوسط کل سیستم را به مقدار زیادی کاهش می دهد. در این مورد نیز برای تخصیص طیف، از یک معیار برازندگی برای باندهای فرکانسی استفاده می شود. این روش، زمان تصمیم گیری را سریعتر می کند و بنابراین زمان جابجایی کانال را کاهش می دهد و در بازه زمانی طولانی، باعث بهبود ظرفیت متوسط سیستم خواهد شد و همچنین سربار محاسباتی را کاهش می دهد.