در این پژوهش ، به بررسی آن دسته از آثار منثور فارسی می پردازیم که همگی نوشته ی نویسندگانی اند که در دربار های مختلف ، در دیوان رسالت به عنوان دبیر مشغولبه کار بوده اند . دربارها مساله و مشغله ی نوشتن را بر اساس سنتی پادشاهی ، برمبنای ساز و کار اجازه در قلمرو خود به مثابه یک امتیاز مطرح کردند. همین طبقه بندی نسبت آنها را باحکومت ،در بار و طبقات دیگراجتماع نشان می دهد . با ورود دبیران از شغل دیوانی به نوشتار علمی ـ ادبی ، در بار همچنان این طبقه بندی و نگرش خود را حفظمی کند تا به ترویج ایدئولوژی خود مشروعیت ببخشد . این پژوهش که بر مبنای نظریات روایت در ایران و تمدن اسلامی به ویژه القصاص و المذکرین انجام گرفته است نشان می دهد که نویسندگان در این طبقات و مراتب آن چگونه با طیف گوناگونی از مخاطبان ارتباط برقرار می کنند و نوشتارشان دگرگون می شود . این پژوهش یافته های خود را مدیون داده های سه اثر شاخص زبان فارسی یعنی کلیله و دمنه ، مرزبان نامه و تاریخ بیهقی است که با رویکرد گفتمانی بررسی شده اند.