بیابان اگرچه به ظاهر دارای طبیعتی خشک و خشن و زیست بومی شکننده و ناپایدار است ولی در نهان خود زیبایی های منحصر به فرد و بکری دارد که البته ناشناخته و مهجورمانده است. بنابراین باید زیبایی های آن را به عنوان یکی از مظاهر محیط زیست شناخت و از آن بهره برد. توسعه صنعت توریسم در کنار منافع بسیاری که از نظر فرهنگی و سیاسی برای کشور دارد، از جهت اقتصادی نیز باعث گشایش و رونق می شود. هدف از انجام این پژوهش بررسی پتانسیل ها، امکانات و سیاست گذاری ها برای توسعه اکوتوریسم مبتنی بر اصول پایداری در نواحی بیایانی و کویری ایران بویژه دشت کویر می باشد. بر این اساس روش پژوهش اسنادی- تحلیلی است که تجزیه و تحلیل داده ها به صورت توصیفی و با استفاده از مدل swot انجام گرفته است. با توجه به نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای موجود در منطقه مورد مطالعه استراتژی مناسب ارائه شده است. با بررسی ها جاذبه ها و امکانات موجود در کویر مرکزی این نتیجه حاصل شده است که توسعه اکوتوریسم پایدار در این نواحی علیرغم وجود منابع بالقوه به علت نبود زیرساخت ها و امکانات لازم، تاکنون حتی در سطوح اولیه رخ نداده است. عدم سیاست گذاری و تخصیص بودجه و توجه خاص به منابع بیابانی و کویری به عنوان بخشی از سرمایه های اکوتوریستی کشور، از دلایل عدم توسعه اکوتوریسم پایدار در این منطقه می باشد. به دلیل پایداری نسبی توانمندی های استان سمنان و دشت کویر مرکزی می توان اشکال دیگر توریست را در این منطقه تحت الشعاع قرار داد و انواع دیگر توریسم را در آن توسعه داد. در پایان راهکارها و پیشنهاداتی برای بهره برداری بهینه از منابع کویری و بیابانی کشور به منظور توسعه اکوتوریسم پایدار ارائه گردیده است.