سطح بندی نواحی گردشگری معیاری برای تعیین مرکزیت و همچنین تعیین زیرساخت های مورد نیاز و تعدیل نابرابری بین نواحی است. حال آنکه فقدان سطح بندی علمی و نظام مند در تعیین جایگاه مکانی- فضایی مراکز جاذب گردشگری روستایی و در پی آن توزیع نامتناسب تأسیسات و تجهیزات از جمله کاستی های بنیادی و مشهود در مطالعات و طرح های توسعه صنعت گردشگری در کشور و به ویژه در شهرستان رشت به شمار می آید. شهرستان رشت از توانمندی های بالقوه ای در توسعه گردشگری است که به دلایل مختلف از جمله عدم مطالعه جامع، آن چنان که باید از آنها بهره برداری نشده است. پژوهش حاضر به دنبال بررسی پتانسیل های جذابیت های پیرامونی، امکانات رفاهی، خدمات فرهنگی، دسترسی و اجتماعات محلی با بهره گیری از مدل ep در نقاط و حوزه های روستایی واقع در قلمرو تحقیق متناسب با جایگاه و عملکرد هر یک بوده است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و با بهره گیری از روش اسنادی- میدانی در 4 نقطه روستایی دارای سکنه از جمله دهنه سرشیجان، حاجی بکنده، امام زاده هاشم و سراوان به منظور، سطح بندی و تعیین سطح فضاهای روستایی از لحاظ توسعه صنعت گردشگری و دست یابی به اهداف تحقیق انجام گرفته است. در قسمت آمار توصیفی، مشخصات عمومی روستاهای مورد مطالعه به وسیله پرسشنامه جمع آوری گردید و پس تبیین هریک از آنها، در قالب جدول به صورت تطبیقی مقایسه شدند. همچنین با بهره گیری از مدل ep روستاهای مورد مطالعه سطح بندی شدند که براساس یافته ها، روستای سراوان با امتیاز 11 در سطح اول، روستاهای امام زاده هاشم و حاجی بکنده با امتیاز مشابه 5/4 در سطح دوم و روستای دهنه سرشیجان با امتیاز 57/1 در سطح سوم بازار گردشگری روستایی قرار گرفتند. در پایان نیز، راهبردهای اجرایی در توسعه ساختار و سازمان فضایی حاکم بر حوزه های گردشگری روستایی ارائه گردید و برای هرکدام از سطوح، تجهیزات و زیرساخت های متناسب با آن پیشنهاد گردید.