این تحقیق شبه- تجربی تلاش داشت تا تاثیر شیوه ساختار محور و معنا- ساختار محور را بر روی یادگیری جملات شرطی یاد گیرندگان زبان انگلیسی پایین تر از سطح متوسط ایرانی مقایسه کند. بدین منظور، شش کلاس دست نخورده، شامل 97 شرکت کننده که در امتحان تعیین سطح نمره حد نصاب پایین تر از سطح متوسط ایرانی را بدست آورده بودند و با ساختارهای هدف در پیش آزمون آشنایی نداشتند به سه گروه تقسیم شدند. این تحقیق، طرح پیش آزمون، آزمون و آزمون با تاخیر را به کار گرفت و از آزمون های چهار گزینه ای برای اندازه گیری تاثیرشیوه آموزش بهره برد. گروه معنا - ساختار محور آموزش را از طریق برجسته-سازی متنی، تدریس صریح و روشن متنی و تمرین dictogloss، وگروه ساختار محور آموزش را از طریق گرامر صریح استنتاجی و تمرین ها دریافت کرد. علاوه بر این، به گروه کنترل، متون خواندنی شامل ساختارهای شرطی آموزش داده شد. تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که تفاوت قابل ملاحظه ای میان عملکرد هر سه گروه چه در آزمون اول و چه در آزمون دوم وجود داشت و عملکرد گروه معنا - ساختار محور بهتر از عملکرد گروه ساختار محور و گروه کنترل بود. آزمون tبا نمونه های دوجزیی نشان داد که تفاوت قابل ملاحظه ای بین نمرات میانگین هر دو آزمون در هر یک از گروه ها وجود داشت که آشکار ساخت این دستاوردها به طور واضح در دراز مدت باقی نماند. علاوه بر این، آزمون tبا نمونه های مستقل تفاوت قابل ملاحظه ای بین نمرات میانگین آقایان و خانم ها در هر گروه نشان نداد. نتایج نشان داد که جنسیت باعث ایجاد تفاوت در نمراتی که شرکت کنندگان بدست آورده اند، نشده است. در انتها، این تحقیق پیشنهاد می کند که در یادگیری دانش گرامری، شیوه معنا - ساختار محور در مقایسه با شیوه ساختار محور به درستی بالاتری می تواند دست یابد