هدف : استئوآرتریت بیماری مفصلی است که معمولا مفاصل اندام تحتانی و بخصوص زانو را درگیر می کند. تاکنون روش های متفاوتی برای درمان استئوآرتریت پیشنهاد شده است. در این مطالعه تأثیرات دو روش حرکت درمانی و رفلکسولوژی برشدت درد و روش بررسی : این مطالعه نیمه تجربی در سال 1392 بر روی 45 زن مبتلا به استئوآرتریت زانو مراجعه کننده به کلینیک های درمانی سطح شهر مشهد انجام شد. افراد به صورت تصادفی و هدفمند به سه گروه حرکت درمانی، رفلکسولوژی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه حرکت درمانی و رفلکسولوژی به مدت 4 هفته و هر هفته 5 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل نیز به انجام فعالیت های روزمره خود می پرداختند. شدت درد بیماران بوسیله مقیاس بصری درد vas و برای اندازه گیری دامنه حرکتی زانو از گونیامتر قبل و بعد از درمان استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج بیان کننده کاهش شدت درد و افزایش در دامنه حرکتی مفصل زانو در هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بود(001/0p<). اما کاهش درد در گروه حرکت درمانی نسبت به رفلکسولوژی به طور معناداری بیشتر بود(001/0p<). همچنین در پای برتر بیماران، میزان دامنه حرکتی مفصل زانو پس از حرکت درمانی نسبت به گروه رفلکسولوژی به طور معناداری بیشتر بود. در حالی که در پای غیر برتر بین دو گروه تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه گیری: استفاده از هر دو روش درمانی تأثیرات سودمندی در کاهش درد و بهبود دامنه حرکتی دارد ولی تأثیرات روش حرکت درمانی نسبت به رفلکسولوژی مشهودتر بود.