سازمان های منطقه ای به عنوان یکی از مکانیسم های تحقق همگرایی منطقه ای در مناطق وحوزه های مختلف جغرافیایی تاسیس و بتدریج بسط و گسترش یافتند. سطح همکاریهای درون منطقه ای گویای وضعیت انسجام و همگرایی در یک سازمان است. هرچه سهم همکاریهای درون منطقه ای نسبت به برون منطقه ای بیشتر باشد، فرآیند همگرایی سریعتر پیش رفته، این موضوع فایده مند بودن همگرایی برای اعضاء را نشان می دهد. ساختار تولیدی، هم تکمیلی اقتصادی، سطح توسعه و اندازه اقتصاد نقش مهمی را در تحقق همگرایی اقتصادی در سازمان های منطقه ای ایفا می نماید. از آنجائیکه سازمان همکاری اقتصادی (اکو) یک سازمان منطقه ای می باشد؛ بر این مبنا این تحقیق در پی آن بوده است تا سطح انسجام و همگرایی درونی آن را بر اساس متغیرهای اقتصادی در یک دوره زمانی یازده ساله (2012-2002) مورد بررسی قرار دهد. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است. مقایسه حجم همکاریهای درون منطقه ای و برون منطقه ای سازمان درحوزه های مختلف تجارت خارجی، سرمایه گذاری، گردشگری و حمل و نقل نشان می دهد، سازمان همکاری اقتصادی (اکو) از سطح انسجام و همگرایی پایینی در بعد اقتصادی برخوردار بوده و بعنوان یک سازمان منطقه ای نتوانسته است موجبات تعمیق وابستگی متقابل، افزایش تعاملات و ارتباطات میان اعضاء را فراهم آورد. انسجام و همگرایی در حوزه های تجارت خارجی و سرمایه گذاری نسبت به سایر حوزه هااز سطح پایین تری برخوردار می باشد. سیر کنونی افزایش سالانه همکاریهای درون منطقه ای نیز بیانگر روند کند فرآیند همگرایی در این سازمان است .