باوجودی که پدیده تروریسم مسأله تازه ای نیست ، اما تهدیداتی که امروزه از ناحیه این پدیده شوم متوجه جوامع مختلف است، ویژگی و حساسیت خاصی نسبت به سایر پدیده های حقوقی ایجاد کرده است . تهدیدات ناشی از اقدامات تروریستی ، دیگر در چارچوب سرزمین معین نمی گنجد و به یک تهدید جهانی مبد ل گشته است . تروریسم ارزش هایی را هدف قرار می دهد که بنیان منشور ملل متحد، از قبیل : احترام به حقوق بشر، حاکمیت قانون، قوانین و مقررات ناظر به حمایت از غیر نظامیان در جنگ، بردباری و تساهل میان ملت ها و کشورها، وحل و فصل مسالمت آمیز اختلافات می باشند. بدین سبب سازمان ملل متحد تاکنون کنوانسیون های متعددی را در زمینه مبارزه با تروریسم تدوین کرده است . چندین قطعنامه نیز از جانب شورای امنیت صادر شده که کشورها را به امر مبارزه با تروریسم فراخوانده است. تروریست ها با سوءاستفاده از گسترش مسافرت های هوایی، انقلاب ارتباطات، اقتصادجهانی خصوصی و جهان بدون مرزی که در آن زندگی می کنیم ، شیوه های جدیدی را برای ایجاد نا امنی و رسیدن به خواسته های خود مورد استفاده قرار می دهند . به نظر می رسد در نظام حقوقی ایران ، ساز و کارهای لازم برای مبارزه موفق با تروریسم ، کارآمد و به روز نیست ؛ هر چند محاربه به عنوان مصداقی از عملیات تروریستی مورد حکم قانونگذار قرارگرفته است ، اما تنوع و پیچیدگی اعمال تروریستی ، سازمان یافتگی وفراملی شدن تعداد قابل توجهی از آنها و عدم پیش بینی پاسخ مناسب به مجموعه اعمال ترور یستی، ضرورت بازنگری و جرم انگاری تروریسم را آشکار می سازد و مقنن می بایست با درک این مهم نسبت به تصویب قوانین کارآمد در مقابله با تروریسم در ابعاد مختلف، اقدام کند.