علّامه سیّد جوّاد شبّر در جلد دوّم کتاب «ادب الطّفّ» شعر هایی در رثای امام حسین (ع) و یارانش گردآوری نموده است که مربوط به قرن های چهارم و پنجم است؛ رثای حسینی در این دوران از مضمون ها و ساختار های گوناگون و فراوانی برخوردار بوده است. مضمون های آن عبارتند از:گریه بر امام حسین (ع) و دعوت به آن، حسرت و اندوه بر مصیبت های امام حسین (ع)،اما نکته ی قابل ذکر در اینجا این است که در سوگنامه های این دوران برخی مضمون ها یافت می شود که منحصر به رثای حسینی (ع) بوده و سبب تمایز مرثیه های حسینی از دیگر سوگنامه ها شده است از جمله ی آن ها می توان به؛ بشارت ظهور حضرت مهدی (ع)، پیوند رخداد کربلا به شورای سقیفه، مسأله ی امید به شفاعت اهل بیت (ع) و بی بهره ماندن قاتلان از این مسأله در روز قیامت، معرّفی چهره ی واقعی و پنهان دشمنان ایشان، محکوم کردن بنی عبّاس به عنوان ادامه دهندگان راه بنی أمیّه و... اشاره نمود. در سوگنامه های حسینی در این دوران نیز دو نو ع ساختار دیده می شود؛ ساختارهای تقلیدی و نوین.