توافقنامه های محرمانگی، ماهیتا قراردادهایی عهدی و متضمن نوعی ترک فعل می باشند و از آن-جایی که منطبق بر هیچ یک از عقود معین سنتی نیستند، اعتبار خود را از ماده 10 قانون مدنی می-گیرند؛ و مهم ترین اثر چنین قراردادهایی، حمایت از اسرار تجاری از طریق تعهد به عدم افشای اطلاعات محرمانه از سوی متعهد (دریافت کننده اطلاعات) می باشد؛ به رغم مزایای بسیار نمونه توافقنامه های محرمانگی موجود مانند نمونه توافقنامه محرمانگی اتاق بازرگانی بین الملل(icc)، با توجه به رواج بسیار این توافقنامه ها در دنیای تجارت امروز و نیاز بسیار به انعقاد آن ها در دنیای کسب و کار، تدوین نصوص قانونی لازم با توجه به ماهیت و آثار و اوصاف چنین قراردادهایی، بسیار ضروری است.