استفاده ازجداگرهای پایه یکی از روش های کنترل غیر فعال سازه ها است که در قرن بیستم به طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفته است.یکی از مشکلات عمده جداگرها، تغییر مکان قابل توجه آنها،تحت تحریکات ناشی از زمین لرزه است که احتمال خرابی آنها و یا واژگونی سازه را بالا میبرد. برای جلوگیری از این مشکلات و کنترل جابجایی تراز کف، از میراگرهای الحاقی استفاده میشود.در این پژوهش عملکرد سیستم کنترل ترکیبی جداگر اصطکاکی و میراگرmr را در کاهش ارتعاشات ساختمان مورد بررسی قرار می گیرد.