در پژوهش حاضر، که در دسته پژوهش های توصیفی-تحلیلی قرار می گیرد و جنبه کاربردی دارد، به بررسی نحوه توزیع فضایی و مکانی پارک های منطقه 11 شهرداری مشهد از نظر پراکنش فضایی پارک ها و جمعیت، میزان سازگاری پارک ها با کاربری های مجاورشان و میزان دسترسی به پارک های محله ای برای شهروندان هر محله پرداخته شده است. برای بررسی موارد فوق از ابزارها و روش های مختلفی از جمله تحلیل های gis و آماری با استفاده از نرم افزارهای مربوطه (arcgis10 و spss19) استفاده شده است که اطلاعات مورد نیاز آن نیز به وسیله بررداشت های میدانی و آمار و ارقام اخذ شده توسط شهرداری منطقه 11 مشهد تامین گردیده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که توزیع پارک ها در سطح محلات متعادل نمی باشد و در بعضی از محلات با وجود تراکم جمعیت بالا، کمترین میزان پارک چه از نظر مساحت و چه از لحاظ تعداد وجود دارد و در بعضی محلات با تراکم جمعیت پایین، میزان مساحت و تعداد پارک ها زیاد می باشد که این به معنی عدم وجود عدالت توزیعی در استفاده از این خدمات می باشد. از لحاظ سازگاری پارک ها با کاربری های مجاورشان نیز این منطقه در وضعیت مطلوبی قرار دارد به طوریکه 88% پارک های این منطقه بالای 50% با کاربری های اطراف خود سازگاری دارند. همچنین از لحاظ میزان دسترسی هر محله به پارک های محله ای نیز بیش از 54% مساحت این منطقه دارای دسترسی متوسط و یا ضعیفی به پارک های محله ای می باشد. این پژوهش پیشنهاد می نماید تا مواردی از قبیل اهمیت دادن به توزیع عادلانه فضای سبز در سطح منطقه، اضافه نمودن پارک ها در مقیاس محله ای و همسایگی در منطقه مورد مطالعه، توجه به لزوم قرارگیری پارک ها در مرکز محلات و نواحی منطقه مورد مطالعه بیشتر مورد توجه مسئولان و مدیران شهری قرار گیرد.