پلی پروپیلن پلیمری بسیار پر مصرف است که به دلیل ساختار خطی و ضعف در استحکام مذاب، در بعضی فرایندهای صنعتی از جمله قالب گیری دمشی وشکل دهی حرارتی، که در آن ها جریان کششی غالب است، رفتار فرایندی ضعیفی از خود نشان می دهد. برای بهبود خواص از جمله استحکام مذاب و گرانروی کششی، راهکارهایی پیشنهاد شده است که بین آن ها، ایجاد شاخه در زنجیر اصلی راهکاری صنعتی و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه تر است. در این پژوهش از روش اکستروژن واکنشی به دلیل ایجاد شاخه های جانبی بلندتر همگون، در مقایسه با دیگر روش ها، استفاده شده است. برای ایجاد زنجیر با شاخه جانبی بلند، علاوه بر مونومر چندعاملی به عنوان عامل پیوند برای جلوگیری از تخریب، به عامل پایدار کننده نیز نیاز است. عامل پایدار کننده از طرفی، با ایجاد واکنش برگشت پذیر، باعث افزایش عمر ماکرورادیکال می شود و از طرف دیگر به کاهش غلظت رادیکال های آزاد در سامانه کمک می کند؛ لذا از واکنش های جانبی مثل تخریب و هموپلیمری شدن کاسته شده و بر ایجاد شاخه های بلند افزوده می شود. در این پژوهش به عوامل اثرگذار بر ایجاد زنجیرهای شاخه بلند و همچنین کاهش واکنش-های جانبی نامطلوب بر پلی پروپیلن، با دو نوع گرانولی و پودری، پرداخته می شود. غلظت شروع-کننده پراکسیدی، عامل پایدارکننده، زمان واکنش و شرایط محیطی از جمله این عوامل هستند. با کاهش زمان و غلظت شروع کننده و عامل پایدارکننده، واکنش های جانبی نامطلوب در پلی پروپیلن پودری نسبت به پلی پروپیلن گرانولی، به دلیل اختلاط بهتر و شرایط آماده سازی مناسب، کمتر است