این تحقیق به منظور بررسی پارامترهای بیومتریک و اثر سطوح مختلف نوکلئوتید بر عملکرد و بازماندگی بچه ماهی کلمه به منظور افزایش میزان صید آن در حوضه جنوب شرقی دریای خزر ( استان مازندران ) طی یک دوره دو ماهه در مرکز بازسازی ذخایر شهید رجایی ساری انجام گرفت. در طی این بررسی بچه ماهیان کلمه با متوسط وزن 1±1.4 گرم پس از 2 هفته سازگاری در 12 ونیرو با غذای 0،1،1.5و2 درصد نوکلئوتید به مدت 90 روز تغذیه شدند. سرم خون ماهیان در تاریخ پایان آزمایش در مرحله اول استحصال شد و برای بررسی غلظت گلوکز و هورمون کورتیزول به آزمایشگاه انتقال یافت. در این مرحله ماهیان وارد سیسکرین شده و به مدت 24 ساعت در دو مرحله ی 12 ساعته در آب شور نگه داری شدند که مرحله اول شامل ترکیب آب شور و شیرین با شوری 7.3 و مرحله دوم شامل آب خالص دریا با شوری 13.5 بوده است. پس از آن مجددا سرم خون استحصال شد و در دو گروه برای بررسی گلوکز و کورتیزول به آزمایشگاه منتقل شد. نتایج این آزمایش نشان داد که بیشترین میزان رشد و بازماندگی در تیمار 5/1 درصد نوکلئوتید جیره مشاهده شد . همچنین کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی مربوط به همین تیمار بود. در بررسی فاکتور های ترکیب شیمیایی لاشه تیمار 5/1 درصد نوکلئوتید دارای بیشترین درصد پروتئین بود ولی تفاوت معنی داری در آن مشاهده نشد. در ابتدا اطلاعات خام در محیط excel مورد پردازش و در نهایت وجود یا عدم وجود اختلاف معنی دار در سطح 5% با استفاده از نرم افزارspss (ویرایش 19) انجام گرفت. نتایج نشان داد غلظت کورتیزول در زمان قبل از ورود ماهیان به آب شور، تیمار 2 درصد نوکلئوتید در جیره تفاوت معنی دار نسبت به سایر تیمار ها داشت(05/0 >p (. این تیمار دارای کمترین غلظت کورتیزول بود و در بررسی انجام شده غلظت کورتیزول در زمان 12 ساعت بعد از ورود به آب شور تفاوت معنی داری در بین تیمارها مشاهده نشد. نتایج این آزمایش نشان داد که غلظت قند خون در زمان قبل از ورود ماهیان به آب شور اختلاف معنی دار بین تیمار ها نسبت به هم مشاهده شد (05/0 >p (. تیمار 2 درصد نوکلئوتید دارای کمترین غلظت گلوکز بود. در بررسی غلظت گلوکز بعد از ورود به آب شور مقادیر گلوکز خون افزایش یافته که کمترین غلظت گلوکز به تیمار 1 درصد تعلق داشت.