تا پیش از پیدایش زبانشناسی شناختی، استعاره فقط یک ویژگی زبان ادبی و به ویژه شعر در نظر گرفته می شد که با دیگر صورت های زبانی، رابطه ی اندکی داشت. اما مطالعات شناختی در زمینه ی استعاره این دیدگاه سنتی را تغییر داده و ماهیت جدیدی برای استعاره تعریف کرده است که براساس آن، استعاره فقط آرایه ی ادبی یا یکی از صوربلاغی کلام نیست؛ بلکه فرایندی فعال در نظام شناختی و ادراکی انسان می باشد.اهمیت پژوهش حاضر از این نظر است که طی بررسی های نگارنده تاکنون هیچ پژوهشی با در نظر گرفتن رویکرد مورد نظر به فرایند آموزش همنشین ها نپرداخته است. ضرورت انجام این پژوهش این است که همنشین ها بخش مهمی از فرایند آموزش زبان را به خود اختصاص می دهند و به کارگیری صحیح آنها برای دستیابی به گفتار سلیس بسیار ضروری است. بنابراین لازم است که شیوه های موثری جهت تسهیل یادگیری این واژگان ارائه گردد.