مصیبت نامه، یکی از مهم ترین مثنوی های به جا مانده از شیخ فریدالدین عطار نیشابوری است. این اثر عرفانی ارزشمند، که نسبت به سایر آثار عطار کم تر مورد توجه قرار گرفته است، دربردارنده ی نکات اخلاقی، عرفانی و اجتماعی سودمندی است. پژوهش حاضر برای شناخت دقیق دیدگاه های عطار در کتاب مصیبت نامه، علاوه برتوجه به نظرات پژوهشگران، به تحلیل مهم ترین منبع قابل اعتماد موجود؛ یعنی سخنان و دیدگاه های خود شاعر در منظومه ی مورد نظر می پردازد. معرفی سبک زبان عطار در مصیبت نامه در سه سطح آوایی، واژگانی و نحوی صورت می گیرد در زمینه ی اندیشه ها نیز، بررسی دیدگاه های عطار نسبت به مسائل مختلف که به فراخور موضوع سخن در کتاب مطرح شده اند، دورنمایی از نوع تفکر و عقاید او را به دست می دهد. عطار با بهره گیری از منابع پایه ای دین، به خصوص قرآن کریم و گاه با برداشت هایی شخصی از عرفان در مصیبت نامه دیدی کل نگر وفرامادی نسبت به دنیا، آخرت و سایر انسان ها ارائه می کند.