هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه میان مدیریت زمان با استرس شغلی و فرسودگی شغلی بوده است. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی مورد پژوهش تمامی مدیران کل ادارات دولتی در استان کهگیلویه و بویراحمد بوده اند که تعداد آنها 120 نفر می باشد. بنابراین کل جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از روش مطالعات کتابخانه ای و منابع اینترنتی پرسشنامه های مدیریت زمان استاندارد شده کرمی مقدم(1377)، استرس شغلی کشاورز(1380) و فرسودگی شغلی مسلش و جکسون (1981) استفاده شده است. روایی پرسشنامه مورد نظر با استفاده از نظرات اساتید و خبرگان و پایایی آن نیز با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. داده های جمع آوری شده، به دو شیوه توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند. آزمون های آماری مورد استفاده در این تحقیق آزمون های همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی می باشند. نتایج پژوهش حاکی از این است که بین مدیریت زمان و استرس شغلی رابطه منفی و معناداری وجود دارد، بین مدیریت زمان و فرسودگی شغلی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. هم چنین مدیریت زمان حدود 36 درصد تغییرات استرس شغلی و حدود 39 درصد تغییرات فرسودگی شغلی را پیش بینی می کند.