معماهایی چند در باب ذهن و زبان مطرح بوده که سالیان متمادی در قرن بیستم فکر بسیاری از فیلسوفان تحلیلی را به خود جلب کرده اند. برخی فیلسوفان متاخر مانند کاپلن و استالنیکر برای حل برخی از این دست معما ها طرح شد و معناشناسی دوبعدی دیوید چالمرز با ایده گرفتن از این کارها و طرح نمودن مفاهیمی مبتنی بر تعریف ایده آلی از پیشینی چارچوب خود را بسط داده و مدعی می شود که قادر به حل معماهای طرح شده است.این چارچوب با نقد هایی نیز همراه بوده است. از بزرگ ترین منتقدان به این کار می توان به سوامز، بلاک، استالنیکر، بایرن، پرایور و ... اشاره داشت. انتقاداتی که رویکردهای دوبعدی را یا به طور کلی نادرست می دانند و یا انتقاداتی که رویکرد چالمرز ونتایج حاصل از آن را به چالش می کشند. برخی دیگر از انتقادات نیز چارچوب چالمرز را نسخه ای از وصف گرایی دانسته اند. چالمرز با همه انتقادات مقابله کرده و تقریبا به هر انتقادی پاسخ می دهد. این مسئله و یا به تعبیری جدال هم چنان ادامه دارد و از بحث های روز فلسفه زبان، فلسفه ذهن و حتی متافیزیک است.