چکیده مکتب سوررئالیسم، حدود یک قرن پیش، توسط آندره برتون در فرانسه بنیان گذاری شد. این مکتب براساس اندیشه های روانشناسانه فروید، هگل، عرفان شرقی و مکاتب پیش از خود به ویژه رمانتیسم و دادائیسم شکل گرفت. سوررئالها، جویندگان حقیقت برتر در قرن بیستم بودند که در پی دستیابی به آزادی کامل از تمام قید و بندها به عصیان علیه تمدن، هنر، اخلاق و دین برمی خیزند تا روح، ذهن و نیروی درون خود را دریابند که در پی این جستجوها، به حقایقی شگرف نائل می شوند؛ کشف و توجه به ضمیر ناخودآگاه و دستیابی به دنیایی دیگر که فارغ از ماده و حواس است، هیجان و شوری در آنان ایجادکرد. از مهمترین اصول این مکتب، می توان به طنز، امرشگفت، نگارش خودکار، رویا، ستایش جنون، تصادف عینی و اشیاء سوررئالیستی اشاره کرد. مقایسه شیوه های رسیدن عارف و سوررئالیست به "حقیقت برتر" منجر به یافتن تشابهاتی بین این دو می شود که البته در شاخه های فرعی و گاه اصلی با هم تفاوت هایی دارند. آنچه باعث ایجاد رابطه بین سوررئالیسم و غزلیات عرفانی عطار می شود، تشابهات (هرچند صوری) در قواعد سوررئالیسم و غزلیات قلندرانه عطار است؛ بدیهه گویی، پرداختن به روح و ضمیرناخودآگاه، شکل گیری زبانی غریب و متناقض و در پی آن پراکندگی صورتها، کشف امور غیبی و شگفت در اثر دید تازه به جهان و هستی، از اصلی ترین پیوندهای بین سوررئالیسم و غزلیات عطار است.