در حقوق موضوع? ایران، قوانین متعددی راجع به ضمان قهری و مسئولیت مدنی به تصویب رسیده است که مهمترین این قوانین که به طور خاص به بحث مسئولیت مدنی پرداخته است، قانون مسئوایت مدنی می باشد. هدف قانونگذار از تصویب این قانون جبران خسارت(اعم از مادی، معنوی و بدنی) می باشد؛ که در ماد? یک، کسی را که موجب خسارت بر دیگری شود را مسئول جبران آن ضرر می داند. و در مواد 2و3 نحو? جبران خسارت و در ماد? 4 این قانون شرایطی که باعث کاهش مسئولیت می شود را بیان نموده است.هر چند در این قانون در مواد 5و6 به بحث در مورد خسارت بدنی پرداخته شده است، اما این مواد به دلیل وجود نهاد دیه در فقه اسلامی و تأکید قانون مجازات اسلامی بر پرداخت دیه به عنوان جبران خسارت بدنی، با قانون مجازات اسلامی در تعارض است. در ماد? 7 این قانون نیز مسئولیت سرپرست صغیر یا مجنون بیان شده است و همچنین در مواد 8و9و10 این قانون خسارت معنوی ناشی از لطمه به حیثیت و شرافت و اعتبارات شخصی و خانوادگی و موقعیت اجتماعی افراد و نحو? جبران آن بیان شده است. مبنای مسئولیت در این قانون تقصیر می باشد ولی در فقه، تقصیر یا عدم تقصیر عامل زیان شرط نیست، بنابراین در این پژوهش مبانی فقهی و حقوقی این 10ماده بررسی خواهد شد. کلید واژه : مسئولیت مدنی، خسارت معنوی، خسارت بدنی، دیه، مسئولیت سرپرست، تقصیر زیان دیده