ناخودآگاه بعد پنهان وجود انسان است که شامل تمایلات، آرزوها و خاطرات خارج از دسترسی است که بر اندیشه ها و اعمال تاثیر دارند و در تقابل خودآگاهی که همان اعمال و اندیشه های آگاهانه است قرار دارد. تقسیم ناخدآگاه و خودآگاه به عنوان دو بخش وجودی انسان از زمان فروید به بعد صورت گرفت که هم در درمان بیماری ها موثر بود و هم در تحلیل آثار هنری و ایجاد سبکهای خاص. در این پژوهش به بررسی تطبیقی نظریات ناخودآگاه روانشناسانی چون فروید، یونگ و لاکان در آثار انیمیشنی کارگردانانی چون دودک دویت و کنیو کاتو پرداخته می شود. این نظریات به درک بهتر ناخودآگاه و شناخت تاثیرات آن بر رفتار و گفتار انسان می پردازد. در ادامه نمادهای به کار رفته در انیمیشن هایی چون پدر و دختر ، راهب و ماهی، خاطرات ترتو رودل و خانه ای از مکعب های کوچک شناسایی شده و با نظریه های ناخودآگاه تطبیق داده می شوند. در این آثار با استفاده از عناصر عینی و واقعی مانند آب، ماهی و انعکاس، مقوله های ذهنی و انتزاعی مانند گذشته، رویا و عواطف به تصویر کشیده می شوند. این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که ساخت انیمیشن هایی که درک روانشناسانه ای از ناخودآگاه دارند، تاثیر بیشتری بر مخاطب می گذارند و کار ساخته شده عمیق، ماندگار و علمی می گردد. از جنبه های مجهول این موضوع می توان به عدم درک درست از ناخودآکاه اشاره کرد و این موضوع می تواند شناسایی ریشه افکار ما را دچار ابهام و اشکال کند. هدف از این پژوهش شناخت بهتر جنبه های روانی انسان و بهره گیری از آن برای ساخت انیمیشن های عمیق تر و مطابق با ساختار وجودی انسان است.