برنامه آموزشی « فلسفه برای کودکان»، برنامه ای بسیار مفید جهت دستیابی به اهداف مشخصی در زمینه پرورش قوای ذهنی کودک است. از جمله: بهبود توانایی تعقل، پرورش خلاقیت و پرورش درک اخلاقی، که امروزه در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران در حال اجراست. اما متاسفانه اجرای آن در ایران با برخی محدودیت ها مانند فقدان داستان های بومی متناسب با فرهنگ اسلامی- ایرانی روبه روست. استفاده از داستان درحلقه های کاوشگری مورد بحث در این برنامه،روش اصلی ورود به مباحثه و پرسشگری است. بنابراین ضروری به نظر می رسد که هر نظام آموزشی برای اجرای این برنامه داستان هایی متناسب با عقاید و فرهنگ خاص خود داشته باشد. پژوهش حاضر با توجه به احساس نیاز در نگارش داستان های بومی متناسب با فرهنگ اسلامی-ایرانی ما وبا هدف استفاده از ادبیات غنی و متون کلاسیک فارسی جهت استفاده در برنامه فلسفه برای کودکان،انجام گردید.این پژوهش را می توان پژوهشی کیفی و کاربردی محسوب کرد که با روش کتابخانه ای به انجام رسیده است. پرسش اصلی این پژوهش که درصدد یافتن پاسخ آن خواهیم بود این است که آیا می توان با استفاده از منابع داستانی و ادبی موجود در گنجینه ادبیات فارسی از منبع یا منابعی(که در پژوهش حاضر به دلایلی که ارائه شده است از حکایات گلستان سعدی استفاده گردیده) برای بومی سازی متون درسی برنامه آموزش فلسفه برای کودکان بهره برد؟ در این راستا پس از ذکر مقدمه ای در مورد این برنامه، چیستی داستان و تاثیر آن بر کودک، اهمیت و غنای آثار سعدی، در نهایت به گزینش و بازنویسی برخی از داستان های گلستان جهت استفاده در کلاس های «فبک» پرداخته شده است؛ همچنین به منظور استفاده بهتر و آسان تر معلمان، راهنمای داستان ها نیز نوشته شده است. امید است این کار نقطه ای روشن در ذهن فعالان وصاحب-نظران دراین زمینه ایجاد کند.