پایداری واژه دهه آخر قرن بیستم است. این واژه با تعریف توسعه پایدار توسط گزارش کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل (کمیسیون برانتلند) عمومیت پیدا کرد و توجه اساسی آن بر حفظ سرمایه ها (انسانی، طبیعی، اجتماعی و اقتصادی) در جهت عدالت بین نسلی است. توسعه پایدار در صورتی تحقق می یابد که همپوشی بین لایه های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی ایجاد گردد. این بدان معنی است که هر یک از سیستم ها و زیر سیستم های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی به حد مطلوبی از پایداری دست یابند تا بتوان در مورد پایداری به قضاوت پرداخت. جامعه روستایی ما تحت تأثیر روندها و سیاست های دهه اخیر دچار تحولات گسترده ای شده است. اما شواهد به گونه ای است که نشان از حرکت روستاها به سمت ناپایداری بویژه ناپایداری اقتصادی دارد. از اینرو در چارچوب رویکرد توسعه پایدار روستایی، پایداری اقتصادی سکونتگاههای روستایی از اهمیت بسیار اساسی برخوردار است و نقش مهمتری در استمرار حیات روستایی بر عهده دارد. پژوهش حاضر در ارتباط با این مسئله و درصدد پاسخگویی به سوالات مطرح مطرح شده و در قالب یک پژوهش ناحیه ای، ضمن مروری اجمالی بر اهمیت پایداری اقتصادی و سنچش و ارزیابی آن و چارچوب های ارائه شده برای انتخاب شاخص در این راستا، با انتخاب ابزاری مناسب به سنجش پایداری اقتصادی در دهستان چورزق شهرستان طارم شکل گرفته است. روش شناسی تحقیق حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد. جمع آوری داده ها از طریق پرسش نامه و تلفیق و ترکیب معیارها و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش ها و آزمون-های مختلف در نرم افزار spss و gis و تکنیک ویکور و ضریب ناموزون موریس انجام شد. سپس بررسی و سنجش وضعیت پایداری اقتصادی روستاهای مورد مطالعه با بهره گیری از فن بارومتر پایداری انجام پذیرفت. نتایج بدست آمده نشانگر آن است که از دیدگاه پایداری اقتصادی، دهستان چورزق در وضعیت متوسط قرار دارد، به طوری که 58 درصد روستاها در وضعیت متوسط، 20 درصد در وضعیت بد یا ناپایدار و 24 درصد در وضعیت قابل قبول یا پایدار قرار دارند. و در پایان نیز در راستای پایداری اقتصادی، پیشنهاد ایجاد صنایع تبدیلی و تکمیلی، تشکیل تعاونی های تولید روستایی، نظام بهینه توزیع اعتبارات و تسهیلات مالی و گسترش استفاده از بیمه محصولات کشاورزی ارائه می شود.